LA SIRENA
QUE NO VOLIA VEURE LA REALITAT
Sobrevolàvem el mar blau quan ens va cridar l’atenció una
cosa molt curiosa: una preciosa sirena mirant una roca punxeguda que
sobresortia entre les ones.
Vam fer baixar el globus i ens hi vam acostar.
-Hola sirena bonica, sóc la Kira i aquesta és la meva
amiga Kidi. –
-Hola.- contestà sense girar-se,- jo sóc la sirena Estel
Daurat.-
-Què hi fas mirant aquesta roca?- preguntà la Kira.
-Roca? Quina Roca?-
-Aquesta que estàs mirant...-vaig dir.
-Jo no estic mirant cap roca, estic conversant amb el meu
promès...-
-Perdona que insistim,- vam dir- però estàs parlant amb
una roca.-
La sirena es va quedar un moment en silenci, com si
estigués pensant i digué.
-Això explicaria el perquè fa estona que li parlo i no
diu ni una paraula... Però com em puc fiar de dos pilotes que parlen, eh?-
-Dos pilotes dius? Però tu ens has mirat bé? Som dos gats
que viatgem per aprendre jocs nous i històries per escriure un conte.-
L’Estel es va tornar a quedar pensativa fins que al cap
d’un instant ens va confessar què li passava.
-Ho sento noies però fa una temporada que no hi veig bé i
confonc objectes i coses. Així dieu que fa estona que parlo amb una roca?-
-Si, no ho veus? Potser la Kidi i jo et podem ajudar.-
-Ah si? Com?-
Vaig buscar dins la maleta el llibre màgic i hi vaig
escriure la paraula “ulleres”. En un instant, unes boniques ulleres vam
aparèixer a la cara de la sirena.
-Oh que bé! Ara si que ho veig tot clar! Què m’heu fet?-
-T’hem posat ulleres per veure-hi. T’he mira’t en aquest
mirall-
-Moltes gràcies noies, com us ho puc pagar? Però com?
Aquesta sóc jo?- digué mirant-se al mirall.
-Si ets molt bonica...-
-I ara, no les vull pas aquestes ulle... com es diguin
que em fan tant lletja-. I d’una revolada se les va treure llençant-les tan
lluny com va poder.
-Fora d’aquí, fora o us canto una cançó...- digué
cridant.
Sense pensar-ho vam enlairar el nostre globus i cel amunt
vam anar perdent de vista aquella sirena que no volia veure la realitat.
LA SIRENA
QUE NO QUERÍA VER LA REALIDAD
Volábamos
sobre el mar azul cuando nos llamó la atención una cosa muy curiosa: una
preciosa sirena mirando una roca puntiaguda que sobresalía entre las olas.
Hicimos
bajar el globo y nos acercamos.
-Hola
Sirena bonita, soy Kira y esta es mi amiga Kidi. -
-Hola.-
Contestó sin volverse, - yo soy la sirena Estrella Dorada.-
-¿Qué Haces
mirando esta roca? - Preguntó Kira.
-¿Roca? ¿Qué
Roca? -
-Esta que
estás mirando ...- dije.
-Yo no
estoy mirando ninguna roca, estoy conversando con mi prometido ...-
-Perdona si
insistimos, - dijimos- pero estás hablando con una roca.-
La sirena
se quedó un momento en silencio, como si estuviera pensando y dijo.
-Eso explicaría
el porqué hace rato que le hablo y no dice ni una palabra ... Pero como me
puedo fiar de dos pelotas que hablan, ¿eh? -
-¿Dos
pelotas dices? ¿ Pero tú nos has mirado bien? Somos dos gatos que viajamos para
aprender juegos nuevos e historias para escribir un cuento.-
Estrella se
volvió a quedar pensativa hasta que al cabo de un instante nos confesó qué le
pasaba.
-Lo siento
chicas pero hace una temporada que no veo bien y confundo objetos y cosas. ¿Así
decís que hace rato que hablo con una roca? -
-Si, ¿no lo
ves? Quizá Kidi y yo te podemos ayudar.-
-¿Ah sí? ¿Como?
-
Busqué en
la maleta el libro mágico y escribí la palabra "gafas". En un
instante, unas bonitas gafas aparecieron en la cara de la sirena.
-Oh Que
bien! Ahora si que lo veo todo claro! Qué me has hecho? -
-Te Puesto
gafas para ver. Te he mírate en este espejo-
-Muchas
Gracias chicas, como os lo puedo pagar? Pero ¿como? ¿Esta soy yo? - Dijo
mirándose al espejo.
-Si, eres
muy bonita ...-
-Que va, no
las quiero estas gaf ... como se diga que me hacen tan fea-. Y de golpe se las
quitó tirándolas tan lejos como pudo.
-Fuera de
aquí, fuera o os canto una canción ...- dijo gritando.
Sin
pensarlo hicimos despegar nuestro globo y cielo arriba fuimos perdiendo de
vista a esa sirena que no quería ver la realidad.